TOO 2022/02
In een notendop
Kan de overheid wel overeenkomsten sluiten over haar omgevingsrechtelijk beleid? Welke maatregelen namen de Europese Unie en de verschillende regeringen in ons land al om de energiefactuur te verlichten? Wat met de inwerkingtreding van het nieuwe Nederlandse omgevingsrecht?
De antwoorden op deze en vele andere vragen leest u in dit nummer van TOO, het onmisbare tijdschrift voor iedereen die bij de bescherming en de ordening van de menselijke leefomgeving betrokken is.
Boeiende bijdragen over vernieuwende wetgeving en interessante actualiteit krijgen naar goede gewoonte het gezelschap van pertinente besprekingen van bepalende omgevingsrechtspraak, die in dit nummer o.a. slaat op de planologische neutraliteit, de achteruitgang van de watertoestand, de soortentoets en de bestemmingswijziging.
Overheden duwen het gaspedaal in om de energiefactuur te verlichten
De prijzen voor elektriciteit en aardgas bereiken de laatste maanden recordhoogten in Europa. Zowel vanuit huishoudens als vanuit bedrijven komen er noodkreten over de hoge energiefacturen. De verschillende regeringen in ons land en de Europese Unie bleven hier niet doof voor en namen al verschillende maatregelen. Deze bijdrage wil een overzicht bieden van de belangrijkste maatregelen die een rechtstreekse impact hebben op de energiefactuur.
Nog niet geabonneerd op TOO?
Hou met TOO de vinger aan de pols van het omgevingsrecht en het omgevingsbeleid.
Inhoud
Op het menu
- Wie is bang voor de watervergunningenstop? – Isabelle Larmuseau
Cocktail
- Landschapsparken: een juridisch-planologische walk in the park? – Rudy Breemans
Voor het gerecht
- De beleidsovereenkomst in het omgevingsrecht – Steven Verbeyst
- Joost mag het weten… over het HvJ-arrest van 5 mei 2022 betreffende de tijdelijke achteruitgang van de watertoestand – Hans Woldendorp
- Overheden duwen het gaspedaal in om de energiefactuur te verlichten – Julie Vanhoenacker
- De meermalen uitgestelde inwerkingtreding van het nieuwe Nederlandse omgevingsrecht – Henk Gierveld
Bij het gerecht
- De plano(n)logische neutraliteit in het kader van de begroting van de onteigeningsvergoeding – Céline Bimbenet
- Vogelspotten in Zaventem: de ontwijkende classificatie van ransuil bij de soortentoets – Benjamin Descamps en Robin Verbeke
- Een bestemmingswijziging naar open en bouwvrij gebied via beleidsmatig gewenste ontwikkelingen is onmogelijk. Lesje geleerd, toch? – Koen Van den Wyngaert
- RvVb legt bom onder stilzwijgende aktename van melding – Annelies Maes
Na het gerecht
- Het Vlaamse ruimtelijke beleid: wat we zelf doen, doen we slechter? – Isabelle Larmuseau
Woord vooraf
Wie is bang voor de watervergunningstop?
In september werd op de Nederlandse televisie een reportage uitgezonden van ZEMBLA, het onderzoeksjournalistieke televisieprogramma van BNNVARA, onder de titel ‘Het PFAS-schandaal’. Omdat in Vlaanderen ‘PFAS-moeheid’ zou zijn ingetreden, werd hieraan geen aandacht besteed. De reportage gaf aanleiding tot het stellen van niet minder dan 50 Kamervragen aan de Nederlandse minister van Infrastructuur en Waterstaat. Dat de Vlaamse overheid in de reportage en bij de vragen in het vizier komt, deed bij ons geen deining ontstaan.
Onze omgang met water doet de vraag rijzen of Vlaanderen in staat zal zijn om tegen 22 december 2027 de doelen van de Europese Kaderrichtlijn Water te halen. Dat de oppervlaktewateren en het grondwater in Vlaanderen reeds sterk vervuild zijn door onder meer huishoudens zonder riolering, industriële lozingen en de intensivering van de landbouw, was reeds gekend. De tot voor kort onder de
radar gebleven PFAS-verontreiniging maakt de verbeteringsopdracht in Vlaanderen nog groter.
Nederland kondigde begin dit jaar aan dat de kans klein is dat de doelen van de Europese Kaderrichtlijn Water op tijd worden gehaald. De grensoverschrijdende waterverontreiniging uit Vlaanderen is voor Nederland een kopzorg. Nederland verwacht dat de Europese Commissie streng zal toezien op het halen van de Europese deadline. Net als stikstof dreigt water een grond te vormen om economische activiteiten te blokkeren.
De recent door de Vlaamse regering goedgekeurde stroomgebiedbeheerplannen voor de periode 2022- 2027 bepalen dat slechts 8 procent van de 195 waterlichamen in goede toestand zullen worden gebracht. Zelfs voor die 8 procent dreigt de alomtegenwoordigheid van PFAS in oppervlaktewater en grondwater het onmogelijk te maken om het in de Kaderrichtlijn Water verankerde principe ‘one out, all out’ na te leven: waterkwaliteit is pas goed als alle waterparameters goed zijn.
Begin vorig jaar heeft het Stikstofarrest van de Raad voor Vergunningsbetwistingen het blind geloof in Vlaamse oplossingen voor een overvolle milieugebruiksruimte een flinke knauw toegebracht. Lijdzaam wachten op gelijkluidende waterrechtspraak lijkt dan ook geen optie.
Nog niet geabonneerd op TOO?
Hou met TOO de vinger aan de pols van het omgevingsrecht en het omgevingsbeleid.
