TOO 2022/03
In een notendop
Waar ligt de toekomst voor bemiddeling bij omgevingsvraagstukken? Zal het aangekondigde “Omgevingsbesluit” zijn doelstellingen effectief kunnen realiseren? Wat brengt 2023 voor de Europese Green Deal?
De antwoorden op deze en vele andere vragen leest u in dit nummer van TOO, het onmisbare tijdschrift voor iedereen die bij de bescherming en de ordening van de menselijke leefomgeving betrokken is.
Boeiende bijdragen over vernieuwende wetgeving en interessante actualiteit krijgen naar goede gewoonte het gezelschap van pertinente besprekingen van bepalende omgevingsrechtspraak, die in dit nummer o.a. slaat op de ministeriële instructie inzake stikstof, project-m.e.r.-screeningsplichtige projecten, milieueffectenbeoordeling op microniveau en het algemene vs. het particuliere belang bij de opmaak van een RUP.
Ministeriële instructie inzake stikstof is niet dienstig bij uitvoeren VEN-toet
In reactie op het zogenaamde ‘stikstofarrest’ heeft de Vlaamse minister van Justitie en Handhaving, Omgeving, Energie en Toerisme, als tussentijdse oplossing, de Ministeriële instructie betreffende de beoordeling van de stikstofuitstoot van vergunningsaanvragen betreffende projecten of activiteiten met mogelijke betekenisvolle effecten op de habitatrichtlijngebieden (hierna: de ‘Ministeriële Instructie’) uitgevaardigd. In afwachting van de opmaak en goedkeuring van een definitieve stikstofaanpak biedt deze instructie de adviserende overheden een reeks richtlijnen die kunnen worden aangewend bij de voorbereiding van vergunningsbeslissingen en
adviezen. In twee recente arresten heeft de Raad voor Vergunningsbetwistingen geoordeeld dat de Ministeriële Instructie niet kan worden gehanteerd in het kader van de VEN-toets.
Nog niet geabonneerd op TOO?
Hou met TOO de vinger aan de pols van het omgevingsrecht en het omgevingsbeleid.
Inhoud
Op het menu
- Toosten op elkaars gezondheid – Isabelle Larmuseau
Cocktail
- Waar ligt de toekomst voor bemiddeling bij omgevingsvraagstukken? – Griet Lievois
Voor het gerecht
- Enkele bedenkingen en suggesties bij het aangekondigde nieuwe instrument ‘Omgevingsbesluit’ – Pieter-Jan Defoort
- De Green Deal zet door – Jan De Mulder
Bij het gerecht
- Ministeriële instructie inzake stikstof is niet dienstig bij uitvoeren VEN-toets – Matthias Strubbe
- Het verlies van twee petjes: lokale besturen niet bevoegd voor eigen project-m.e.r.-screeningsplichtige projecten – Robin Verbeke
- Milieueffectenbeoordeling op microniveau: hoe klein is een ‘klein gebied op lokaal niveau’ en hoe gering is een ‘kleine wijziging’? – Tariq Pels
- Het algemeen belang kan een particulier belang dienen bij de opmaak van een RUP: geen contradictio in terminis – Koen Van den Wyngaert en Nick Parthoens
- Een vergunning intrekken en op basis van nieuwe gegevens weigeren: denk aan de hoorplicht – Annelies Maes
Na het gerecht
- Onteigenen in Vlaanderen na het Onteigeningsdecreet – Eva De Witte
Woord vooraf
Toosten op elkaars gezondheid
Bij de start van het nieuwe jaar toosten we op elkaars gezondheid. Daar hoort traditioneel een terugblik bij.
Ditmaal is er niet één, maar anderhalf, jaar om op terug te blikken. Zoveel tijd nam de overheid om ons duidelijk te maken dat gezondheid in Vlaanderen niet langer een optie is.
De Europese gezondheidsnorm, die bepaalt dat de mens maximum 4,4 nanogram PFAS per kilogram lichaamsgewicht per week mag binnenkrijgen, wordt in Vlaanderen tien tot dertien keer overschreden.
Toch zal de blootstelling aan PFAS niet stoppen. In het belang van de economie, is het vruchteloos wachten op een nulnorm voor het ‘overvolle PFAS-bad’.
Op deze verbijsterende boodschap volgde ditmaal geen ‘purperen heide’-reminiscentie. Zelfs een kindertekening met één industriegebouw, één schoorsteen en één lozingspijp bleef achterwege.
Misschien werkt men achter de schermen aan een Vlaamse schlager, vrij naar Hans de Booij, ‘PFAS, daar ben ik mee geboren, en daar ga ik ook mee dood’ of aan een nieuw acroniem ‘PFAS: Pollution Far Above Salvation’.
Zelf pleit ik voor een PFAS-parafrasering van het heerlijke citaat van de Deense filosoof Sören Kierkegaard: ‘Echtgenoten beloven elkaar eeuwige trouw. Dat is makkelijk en heeft dan ook niet veel te betekenen... Maar als ze, in plaats van ‘voor eeuwig’, zouden zeggen: ‘tot Pasen’, of ‘tot de eerste mei’, dan zou die uitspraak zin hebben. Ten eerste zouden ze dan iets concreets zeggen; en ten tweede: ze zouden elkaar iets beloven dat ze misschien zouden kunnen waarmaken.’
Waarom zouden we elkaar nog een gezond nieuw jaar toewensen? We kiezen beter voor iets op korte termijn, iets op dag- of weekbasis, iets dat misschien nog kan worden waargemaakt.
Ik wens jullie alvast een eindeloze oudejaarsnacht.
Nog niet geabonneerd op TOO?
Hou met TOO de vinger aan de pols van het omgevingsrecht en het omgevingsbeleid.
